Hart voor Kinderen probeert met kerst altijd iets extra’s te doen voor de kinderen in verschillende landen. Met de kerstgift worden kerstcadeau’s gekocht zoals bijvoorbeeld schoenen (juist hier zijn de kinderen heel blij mee). In Oeganda werd er met de kerstgift een kerstfeest georganiseerd voor alleenstaande moeders met hun kinderen én voor kinderen zonder ouders die voor ze kunnen zorgen.
 
We ontvingen een indrukwekkende email van Madina, de organisator van het kerstfeest:
 ‘Dankbaar, dankbaar, ontzettend dankbaar ben ik voor wat ik vandaag tijdens het kerstfeest heb mogen zien. Iedereen had zich tiptop aangekleed. Toen we kwamen aanrijden zagen we alleen maar breeduit lachende kinderen ons tegemoet rennen. Mijn hart sloeg een keertje over bij het zien van zoveel blijdschap. De kinderen dansten de hele dag! Ik was erg onder de indruk van de optimistische sfeer die er hing toen de kinderen mochten vertellen over hun droom voor de toekomst. De een riep: dokter! De ander: advocaat! Weer een ander: onderwijzer! Het was geweldig om te zien, maar tegelijkertijd brak het ook mijn hart. Zouden deze kinderen ooit een kans krijgen? Zouden ze ooit datgene kunnen bereiken wat ze zo graag willen? Specifiek één jongetje, genaamd Emma, zag ik staan: zijn broek kapot, geen schoenen, zijn voeten helemaal gehavend. Hij wil dokter worden. In mijn oren klonk het als een ‘lege’ droom, een onbereikbaar verlangen dat hij nooit zou kunnen waarmaken als je zijn omstandigheden ziet. Iets wat zo’n vreugdevolle gebeurtenis was, maakte me bijna een beetje verdrietig. Totdat ik me realiseerde dat deze kinderen nog dromen zonder beperkingen. Zij laten zich niet leiden door hun huidige situatie. En misschien zullen ze wel nooit studeren maar ze weten dat ze belangrijk zijn, heel belangrijk! En Emma ís een dokter. Het was ontzettend inspirerend. Met deze kerstgift hebben we ze niet alleen een cadeau gegeven en een feest; ze kregen nieuwe HOOP! Ze mochten dromen en deze uitspreken en zich realiseren dat er meer mogelijk is dan ze tot die tijd dachten.’